Frederick William Holloway (1873-1954)
Frederick William Holloway: Symphonic Organ Works
Markus Eichenlaub
| Frederick William Holloway (1873-1954) : |
| Introduction and Allegro concertante G-Dur |
| Cantilène e-moll [Op. 33] |
| Andante cantando e-moll [Op. 40] |
| Courante en forme de canon a-moll [Op. 58] |
| Concert Toccata d-moll [Op. 33] |
| Duo F-Dur [Op. 58] |
| Allegretto leggiero F-Dur [Op. 57] |
| Andante sinfonico Des-Dur [Op. 48] |
| Allegretto grazioso F-Dur [Op. 49] |
| Andante and Finale fugato g-moll [Op. 17] |
| Symphony - Introduction and Allegro agitato c-Moll [Op. 47] |
| Symphony - Andante - Fugato c-Moll [Op. 47] |
| Symphony - Scherzo - Molto vivace Es-Dur [Op. 47] |
| Symphony - Finale - Moderato maestoso - Allegro vivace c-Moll [Op. 47] |
Markus Eichenlaub, Orgel
Gesamtspielzeit: 1:19 (h:m)
Booklet: 20p., Englisch Deutsch
Bestell-Nr. AE 11181
EAN 4026798111816
Produktkategorie: SACD
Veröffentlichungsdatum: 06.11.2019
- play_circle_outline Introduction and Allegro concertante
- play_circle_outline Cantilène
- play_circle_outline Andante cantando
- play_circle_outline Concert Toccata
- play_circle_outline Andante sinfonico
- play_circle_outline Symphonie Introduction and Allegro agitato
- play_circle_outline Symphonie Molto vivace
Unsere Weltersteinspielung von Orgelwerken des englischen Spätromantikers Frederick William Holloway an einer H.J.Nelson-Orgel entreißt die Musik des einstigen Crystal Palace Organisten endlich der Vergessenheit!
Es ist das Verdienst des Interpreten Markus Eichenlaub, diesem (fast völlig) vergessenen Komponisten eine komplette CD-Einspielung zu widmen.
Stilistisch können die Werke Holloways ihre britische Herkunft kaum verleugnen. Was aber dem geschulten Ohr auffallen wird, sind zahlreiche Reminiszenzen an große französische Kollegen. Da hört man Franck, Widor, vor allem aber Alexandre Guilmant durchschimmern und in den groß angelegten symphonischen Werken finden sich gar Anklänge an Bruckner.
Kein Wunder: in Holloways früherer Wirkungsstätte, dem 1936 abgebrannten Crystal Palace, waren viele berühmte Zeitgenossen zu Gast.
Die für die vorliegende Aufnahme verwendete Orgel stammt ebenfalls aus England, hat aber mittlerweile ihre Heimat in Deutschland gefunden. Das Instrument von H.J.Nelson (1904) steht heute in Gackenbach im Westerwald und wurde nach Plänen von Ralf Cieslik in den vergangnen Jahren immer wieder sinnvoll erweitert, wobei fast ausschließlich historisches Pfeifenwerk verwendet wurde. Das Instrument ist extrem vielseitig und ein verblüffendes Kraftpaket. 2009 erhielt die Orgel eine nach originalem Vorbild angefertigte englische Hochdruck-Tuba. Musik, Interpret und Instrument bilden hier eine äußerst gelungene Einheit!
info
Super Audio CD (SACD) Information
Diese 'Hybrid' Super Audio CD spielt in allen CD-Spielern und SACD-Spielern.
CD Audio: Stereo
SACD: Stereo High Resolution + Multichannel Surround High Resolution
Rezensionen zu “Holloway: Frederick William Holloway: Symphonic Organ Works”
Musicweb International Stephen Greenbank, January 2020 :
Please read Stephen Greenbanks complete review here!
Res Musica Frédéric Muñoz, March 6, 2020 :
Please read the complete review by Frédéric Muñoz here.
orgelnieuws.nl Arjen van Kralingen, March 12, 2020 :
Please read the complete CD review by Arjen van Kralingen here.
De Orgelvriend Gerco Schaap, June 2020 :
Uw recensent is redelijk goed thuis in het Engels-romantische orgelrepertoire maar van Frederick William Holloway (1873-1954) had ik nog nooit gehoord tot op het moment dat Christoph Martin Frommen van het Duitse kwaliteitslabel Aeolus een oproep plaatste voor een afbeelding van deze componist. Daar kon ik hem gelukkig aan helpen, hij staat in de antiquarische uitgave The Complete Organ Recitalist van Herbert Westerby, een boek uit 1927 dat een schat aan gegevens bevat over de Engelse orgelbouw en concertcultuur. Niet lang daarna plofte Frommens nieuwste productie op de mat: een cd waarop de Duitse organist Markus Eichenlaub een representatieve keuze uit Holloway’s orgeloeuvre speelt op het orgel van de Kirche St. Bartholomäus in Gackenbach (bij Koblenz). De basis van dit instrument is een orgel uit 1904 van H.J. Nelson & Co. dat tot 2009 in Crook (bij Durham) stond en in dat jaar werd aangekocht door de organist van Gackenbach. Die liet het instrument door Orgelbau Krawinkel (Trendelburg) restaureren en uitbreiden met Engels pijpwerk uit de bouwtijd tot een driemanuaals orgel met 44 registers. Biografische gegevens over Frederick William Holloway zijn schaars, waarschijnlijk omdat zijn muzikale en privéleven vrij rimpelloos verliep. Hij werd op 18 september 1873 geboren, zes maanden na Max Reger. Op negentienjarige leeftijd behaalde hij zijn RFCO-diploma aan het Royal College of Organists in Londen. Een jaar later werd hij benoemd tot assistent-organist aan het Sydenham Crystal Palace in Londen. Het oorspronkelijke Crystal Palace werd gebouwd voor de wereldtentoonstelling van 1851 in het Londense Hyde Park. Het was gebouwd in victoriaanse stijl en bestond uit hout, gietijzer en glassegmenten en had een totaaloppervlak van 92.000 m². Na de wereldtentoonstelling werd het gehele gebouw verplaatst naar Sydenham Hill. De firma Gray & Davison bouwde in 1857 een nieuw orgel voor de concertzaal van het paleis dat in later jaren werd uitgebreid, laatstelijk in 1920 door J.W. Walker & Sons. In 1871 gaf de Oostenrijkse componist Anton Bruckner een aantal orgelconcerten in Crystal Palace dat dermate succesvol was dat hij aansluitend op de schouders werd genomen en door de zaal gedragen werd! Vanaf de jaren ’20 was Holloway Resident Organist van het Crystal Palace, vanaf 1932 ook dirigent van de Choral and Orchestral Society. Hij bleef dat tot november 1936, toen paleis en orgel – en waarschijnlijk ook een deel van zijn muziekcollectie – in vlammen opging. Van 1892 tot 1909 was hij organist van St. Paul’s, Herne Hill, en daarna tot 1950 organist van de All Saints Church in Dulwich. Holloway overleed op 20 januari 1954, het jaar waarin de
firma Harrison & Harrison het voor Engeland revolutionaire orgel in de Royal Festival Hall voltooide. Hoewel Holloway door zijn functie op één lijn stond met organisten als William Thomas Best, Alfred Hollins en Edwin Lemare, raakte zijn orgeloeuvre in de vergetelheid. Je zoekt zijn naam tevergeefs in Engelse concertprogramma’s en op cd’s; alleen Thomas Trotter nam het Scherzo uit zijn
Organ Symphony in C minor op, en Markus Eichenlaub nam de gehele sonate al een keer eerder op. Holloway componeerde zijn muziek voornamelijk voor eigen en concertant gebruik; koraalgebonden repertoire zit er niet bij. Het idioom van zijn muziek is te vergelijken met dat van Edward Elgar, Alfred Hollins en William Wolstenholme. Maar je hoort ook Franse invloeden die bekendheid met de orgels van Cavaillé-Coll verraadt, zoals in de beide deeltjes uit de Suite ancienne Op. 58, de Cantilène in e Op. 33 en het Allegro leggiero uit de Suite arabesque Op. 57. Holloway laat zich kennen als een vakkundig componist die goed thuis is in de muzikale vormenleer; hij schrijft even makkelijk fuga’s als ‘verhalende’ stukken – en weet die vormen ook nog te combineren in het tweede deel van zijn Symphony in C major. Het Scherzo uit die symfonie is trouwens een juweeltje. De hoekdelen maken het geheel echt tot een samenhangende compositie. Je vraagt je af waarom dit repertoire zo lang ‘onder een steen heeft gelegen’. Is het niet ‘Engels’ genoeg voor de Britten? Markus Eichenlaub weet er echter wel raad mee; hij houdt een overtuigend pleidooi voor Holloways muziek en registreert een en ander zeer smaakvol en doeltreffend op het fraaie, orkestraal klinkende orgel. De akoestiek helpt een handje mee en de opname is zoals gewoonlijk bij Aeolus van
hoge kwaliteit. Ook de presentatie, met verschillende paginavullende historische foto’s van het Crystal Palace, documentatie over het bespeelde orgel en interessante achtergrondinformatie,
is zeer bevredigend. Een aanrader voor hen die op zoek zijn naar ‘nieuw’ orgelrepertoire!
Gerco Schaap
Orgel Information Rainer Goede, Februar 2021 :
Untrennbar ist der Lebenslauf von Frederick William Holloway (1873 – 1954) mit seiner Wirkungsstätte, dem Londoner Crystal Palace verbunden. Die ausschließlich aus Stahl und Glas erbaute 600 Meter lange Halle entstand 1851 für die Great Exhibition of the Works of Industry of All Nations, die erste Weltausstellung in London und wurde danach in Sydenham im Londoner Stadtbezirk Lewisham noch einmal vergrößert wieder aufgestellt. 1857 erhielt die Halle eine Orgel („Monster-Orgel“) von Gray & Davison and Walker (IV/67, vergrößert 1871 und 1920). Die Halle fasste mehrere 10.000 Zuhörer, so konnten klassische Werke auch nicht betuchten Zeitgenossen nahe gebracht werden. Am 30.11.1936 brannte die Halle ab.
Frederick William Holloway war schon mit 20 Jahren Assistent an dieser Orgel, 1932 wurde er der Leiter der Crystal Palace Choral and Orchestral Society. Von 1909 bis 1950 versah er den Organistendienst in All Saints, Dulwich. Von seinen Orgelwerken, die er in den ersten beiden Dekaden des 20. Jahrhunderts in viktorianischer Tradition schrieb, ist etliches 1936 verbrannt, erhalten sind aber doch einige repräsentative Kompositionen wie zwei Symphonien in e-Moll (Opus 40) und c-Moll (Opus 47), die Cantilena, die Concert Toccata Opus 33 und die Suite Arabesque Opus 57 und viele Miniaturen.
Die Orgel des Crystal Palace und Holloways Kompositionen atmen den Geist französischer romantischer Orgelsymphonik viktorianisch adaptiert, die unter den Händen des Speyerer Domorganisten Markus Eichenlaub vergnüglich aufblüht. Die Chororgel von Henry John Nelson & Co. (1904, II/21) in St. Bartholomäus in Gackenbach schloss die Orgelbaufirma Krawinkel aus Trendelburg-Deisel 2009 mit der Hauptorgel (Göckel, 1999, II/22) zu einem symphonischen Instrument zusammen, deren mächtige Zungen, darunter eine Tuba im Auxiliare, sich für Holloways Musik regelrecht anbieten. So exzeptionell die Orgel ist, so passend ist die Musik Holloways dazu, die hier wahrscheinlich zum ersten Mal seit Holloways Tod wieder zu hören ist.