Paul de Maleingreau (1887-1956)
Paul de Maleingreau - Symphonic Organ Works Vol.1
Peter Van de Velde
Pierre Schyven Orgel (1891), Liebfrauenkathedrale, Antwerpen (B)
Dieser Artikel ist auch Bestandteil folgender Bundles: info
Information: Über Bundles
Ein Bundle macht es möglich, mehrere zusammenhängende AEOLUS CDs zu einem günstigen Preis zu erhalten.
Möglicherweise haben Sie bereits bemerkt, daß hier auf der AEOLUS-Website für bestimmte CDs oder SACDs angezeigt wird, daß sie als Teil eines "Bundles" erhältlich sind. Was ist nun ein Bundle? Ein Bundle ist eine von AEOLUS vorgeschlagene Kombination aus mehreren vollständigen AEOLUS-CDs. Wenn Sie ein Bundle erwerben, zahlen Sie deutlich weniger als für die einzelnen CDs, Sie erhalten aber exakt die gleichen CDs, inklusive Original-Packung und -Booklets.
Wir haben z.B. Bundles für Komponisten-Reihen angelegt, so für Froberger, Maleingreau oder andere. Hier geht es zu einer Übersicht aller angebotener Bundles.
Bitte beachten Sie, daß die Bundles nur hier auf der AEOLUS-Website erhältlich sind, nicht über andere Vertriebswege.
| Paul de Maleingreau (1887-1956) : |
| Symphonie de l'Agneau Mystique op.24 |
| Symphonie de la Passion op.20 |
| Suite mariale op.65 |
Peter Van de Velde, Orgel
Gesamtspielzeit: 1:20 (h:m)
Booklet: 28p., Englisch Deutsch Französisch Holländisch
Bestell-Nr. AE 10611
EAN 4026798106119
Produktkategorie: SACD
Veröffentlichungsdatum: 01.07.2006
- play_circle_outline Symphonie de l'Agneau mystique: "Images"
- play_circle_outline Symphonie de la Passion: "Prologue"
- play_circle_outline Symphonie de la Passion: "O Golgotha!"
- play_circle_outline Suite mariale: "La Visitation"
info
Super Audio CD (SACD) Information
Diese 'Hybrid' Super Audio CD spielt in allen CD-Spielern und SACD-Spielern.
CD Audio: Stereo
SACD: Stereo High Resolution + Multichannel Surround High Resolution
Rezensionen zu “Maleingreau: Paul de Maleingreau - Symphonic Organ Works Vol.1”
www.orgelnieuws.nl Erik van der Heijden, 03/2007 :
In de jaren rond de Eerste Wereldoorlog kende Brussel een rijke en boeiende orgelcultuur. Dat bracht plaatselijke componisten ertoe voor orgel te componeren. Zo ontstonden in de periode waarin Vierne in Parijs enkele van zijn grote symfonieën schreef interessante symfonische orgelwerken van componisten die vandaag de dag niet of nauwelijks bekend zijn, zoals Paul Gilson, Raymond Moulaert, Joseph Jongen en Paul de Maleingreau.
In 2006 werd de vijftigste sterfdag van Paul Eugène Malengreau herdacht. Hij werd in 1887 in een Noord-Frans dorpje geboren, maar groeide op nabij de Waalse provinciehoofdstad Namen. Hij studeerde aan het Brussels conservatorium orgel bij Alfons Desmet (een leerling van Lemmens), harmonie bij Paul Gilson en contrapunt bij Edgar Tinel. Vanaf 1913 tot zijn pensionering in 1953 was Malengreau als docent werkzaam aan hetzelfde conservatorium. Als componist publiceerde hij onder de artiestennaam Paul de Maleingreau meer dan honderd werken, waarvan veertig opusnummers voor orgel solo. Zijn orgelwerken zijn in twee categorieën in te delen: talloze voor- en tussenspelen voor liturgisch gebruik, eenvoudig van opzet en geschikt voor kleinere orgels enerzijds en grote symfonische werken met virtuoze passages en veel gevoel voor drama anderzijds. De stijl van De Maleingreaus composities wordt doorgaans voorzien van het etiket ‘impressionistisch’, met een knipoog naar Claude Debussy. Zijn stijl heeft echter dankzij het veelvuldige gebruik van Gregoriaanse thema’s een geheel eigen karakter. Drie grote symfonieën vormen de kern en het hoogtepunt van De Maleingreaus orgelwerken. Ze zijn alle drie te beluisteren op deze cd’s, samen met de Suite pour orgue, de Suite Mariale en de Toccata pour orgue. Dit levert twee keer bijna tachtig minuten pure symfonische orgelmuziek op en een interessante kennismaking met een klankwereld die, hoewel nog geen eeuw van ons verwijderd, tamelijk onbekend is.
De Symphonie de Noël, opgedragen aan Albert Schweitzer, doet soms aan Vierne denken. In de Symphonie de la Passion, opgedragen aan één van de Vlaamse primitieven (Rogier van der Weijden), levert De Maleingreau op indringende wijze commentaar bij enkele scènes uit het passieverhaal, waarin het tumult van het volk en de gang naar Golgotha een onheilspellende sfeer oproepen. De Symphonie de l’Agneau Mystique is gebaseerd op het beroemde retabel van het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck (1432), dat zich in de kathedraal van Gent bevindt. De Maleingreau schildert met tonen en creëert sferen die een groot spectrum beslaan; van mystieke ingetogenheid tot triomfalistische uitbundigheid. De manier waarop hij Gregoriaanse thema’s verwerkt getuigt van grote inventiviteit en religieuze betrokkenheid.
Peter Van De Velde heeft met ‘zijn’ orgel in de Antwerpse kathedraal – en dan bedoelen we uiteraard het monumentale Schyven-orgel – het ideale medium om deze muziek te presenteren en dat doet hij met veel élan. Pierre Schyven plaatste hier zijn opus magnum (IVP/90) in 1891, ongetwijfeld het hoogtepunt van de Belgische romantische orgelbouw en bovendien nagenoeg gaaf bewaard. De milde grondstemmen zijn van een ontroerende schoonheid en de tongwerken zorgen voor een feestelijk tutti, dat echter minder fel is dan dat van zijn Franse concurrenten. Het orgel klinkt in de kerk bepaald niet luid, integendeel: zachtere registraties vragen van de kerkbezoeker een aandachtige luisterhouding. Dat geldt ook voor deze opnames. Tonmeister Christoph Martin Frommen van Aeolus heeft de klank met veel gevoel voor detail vastgelegd. Het dynamische bereik van het orgel komt goed tot uiting. De barkermachines zijn in zachte passages hoorbaar aanwezig – net zoals in de kerk.
Zoals gewoonlijk bij Aeolus is de vormgeving van de verpakking (karton) en de booklets smaakvol. Alle gewenste informatie is in vier talen beschikbaar.
Deze cd’s vormen een belangrijke en fraaie aanvulling op de collectie symfonische orgelmuziek. [ERIK VAN DER HEIJDEN]
Rezension im Original laden:
Orgelnieuws.jpg 403,00 kB
Diapason Paul de Louit, 06/2007 :
Figure importante de l'école d'orgue belge, Paul de Maleingreau semble avoir eu entre 1918 et 1922 une évolution pour ainsi dire régressive, avant de retrouver une inspiration nouvelle dans les opus tardifs. En effet, son écriture s'avère plus moderne et surtout plus intéressante dans les pièces anciennes (ou plus tardive pour l'Opus 74), qui constituent le second de ces deux volumes, notamment la Symphonie de Noël (1919). L'œuvre se situe, non seulement chronologiquement mais aussi musicalement, entre le Vierne de la Symphonie n° 3 et le Dupré de la Symphonie-Passion ; les motifs grégoriens n'y sont pas utilisés pour renouveler le langage, avec la liberté rythmique et harmonique qu'y puiseront un Tournemire ou un Marie-Joseph Erb, mais dans une « grande » manière symphonique, typique de la descendance de Lemmens. Créée pour les salons du palais Stoclet, la Suite op. 14 (1918) est peut-être plus inventive encore, avec sa Pastorale en mode de ré et son étonnante Toccata aux gestes violents et aux épisodes tourmentés.
Les deux symphonies suivantes (Vol. I) se donnent pour programme non moins que deux retables monumentaux, de Van der Weyden pour la Symphonie de la Passion (1920) et des frères Van Eyck pour la Symphonie de l'Agneau mystique (1922). Cette monumentalité ne leur réussit point. On peut encore être sensible à l'impact émotionnel indubitable de l'Opus 20, mais l'Opus 24 est complètement dépassé par son sujet : l'ambition intellectuelle qu'annoncent les titres des mouvements (Images, Rythmes, Nombres) s'exprime dans une emphase que les ratiocinations qui tiennent lieu de développements rendent très vite pénible. D'autant que, convaincu, appliqué, voulant bien faire, Peter Van de Velde renchérit sur la lourdeur au lieu de dynamiser cette masse. Il faudrait pouvoir dire plus longuement l'admiration qu'on a pour le génial orgue d'Anvers, merveille de la facture symphonique tardive : son titulaire, qui a la technique pour, s'en sert vraiment très bien.
Paul de Louit
Rezension im Original laden:
AE-10611_Diapason.jpg 175,00 kB
La Tribune de l'orgue Guy Bovet, :
Peter Van de Velde, l'organiste de la cathédrale d'Anvers, s'est attaché à faire renaître l'oeuvre de Maleingreau. Il est secondé dans ce projet par l'instrument par excellence: le Schyven de 1891. L'entreprise est plus qu'intéressante, elle est magnifique: c'est de la très belle musique, très bien jouée, sur un très bel instrument, et vraiment une réalisation qui vaut la peine d'être écoutée. (gb)
Rezension im Original laden:
AE-10611-Tribune.jpg 61,36 kB
